بررسی انواع شکستگی های صورت در موتورسیکلت سواران دارا و فاقد کلاه ایمنی در جنوب شرق ایران

مقدمه: موتورسواران در معرض صدمه به صورت، گردن و سر هستند. هدف این مطالعه، بررسی تاثیر استفاده یا عدم استفاده از کلاه ایمنی بر الگوهای مختلف شکستگی صورت بود. مواد و روش ها: این پژوهش یک مطالعه مقطعی _توصیفی بود. جامعه مورد مطالعه شامل 127 نفر از موتورسواران آسیب دیده مراجعه کننده به بیمارستان شهید باهنر کرمان در شش ماه اول سال 1396 بودکه با روش نمونه گیری آسان انتخاب شدند. متغیرهای دموگرافیک شامل سن و جنس بود و متغیرهای کلینیکی نظیر نوع شکستگی بر اساس منفرد و متعدد بودن، محل شکستگی در فک پایین و ناحیه میانی صورت در چک لیست مطالعه ثبت شد. یافته ها: از 127 بیمار، 8/72% مرد و 2/27% زن بودند و 81 نفر به دنبال تروما به فک بالا و پایین دچار شکستگی شده بودند. 6/25% موتورسواران از کلاه ایمنی استفاده کرده بودند. بیشترین فراوانی گروه سنی مربوط به 40 تا 50 سال با فراوانی 8/24% بود. از بین بیماران 4/44% شکستگی منفرد و 6/55% شکستگی متعدد داشتند و از بین شکستگی های مندیبل، بیشترین فراوانی مربوط به تنه مندیبل (3/26%) و کمترین فراوانی مربوط به کرونوئید بود. بیشترین فراوانی در شکستگی های ناحیه میانی صورت، لفورت I با 4/31% و سپس لفورت II با 8/23% و لفورت III با 3/16% فراوانی بود و کمترین شیوع شکستگی در ناحیه ریم اربیت با 5/2% فراوانی بود.بین استفاده از کلاه ایمنی و محل آناتومیک شکستگی در فک پایین ارتباط معناداری وجود نداشت ولی در شکستگی های ناحیه میانی صورت ارتباط معنی داری با استفاده از کلاه ایمنی وجود داشت. نتیجه گیری: کلاه ایمنی استاندارد تقریبا در اکثر شکستگی های ناحیه صورت، نقش مطلوب حفاظتی داشت. از بررسی یافته های این تحقیق می توان نتیجه گرفت که استفاده از کلاه ایـمنی استاندارد می تواند از شکستگی های ناحیه میانی صورت جلوگیری کند.